Նախագիծը սկսվեց «Պողպատի ջարդ» ֆլեշմոբով: «Ոսկեգործություն» ընտրության առարկան ընտրած սովորողները սկսեցին համալրել ոսկեգործական մեխանիկական լաբորատորիան տարբեր պողպատյա ջարդոններով:
Ֆլեշմոբը ավարտին մոտեցավ և սովորողները արդեն անցել էին մետաղական արձանիկի գոյացման գործողություններին, իրենց իսկ կողմից բերված պողպատյա ջարդոնները օգտագործելով: Ամեն մեկը իր ունակությունների և ստեղծագործական թռիչքի սահմաններում իր համար ամենանախընտրելի աշխատանքն էր կատարում:
Սկսեց երևալ քանդակի ուրվագիծը: Քանի որ նախնական էսքիզ չունեինք և չէր էլ կարող լիներ, որովհետև այս ամենի նպատակն էր պողպատյա աղբից ազատվելը և հումքի վերածննդի ապահովումը: Ուստի որպես ջարդոն, անպիտան երկաթի կտորների ձևը և տեսքը անհնար էր կանխատեսել, որի հիման վրա անհնար էր նախօրոք պատկերացնել ստեղծագործության վերջնական տեսքը: Կարևոր է, որ ունեինք նպատակ նվազագույնս միջամտել պողպատյա դետալների տեսքի փոփոխությանը, որպեսզի ապագայում կայացող ստեղծագործության ինքնարժեքը չբարձրանա: Միակ միջամտությունը դա էլեկտրաեռակցումն էր և գազթթվածնային եռակցման կիրառումն էր ամբողջական իրը ստանալու համար:
Ստացվեց այնպես, որ ունեցած երկաթյա ջարդոնից սկսեց ուրվագծվել Էյնշտեյնին նման կոնտուռներով ստեղծագործական իր: Նմանակումը ավելի հստակ երևաց, երբ համացանցից գտանք ցուցադրված լուսանկարները:
Ներկայացնում ենք պողպատյա քանդակի համարյա վերջնական տեսքը: Թե ինչով է այն անավարտ, դա գիտեն միայն հեղինակները))
Դավիթ Պետրոսյանի Ոսկեգործության Դպրոց 